En toen was het stil….
Vandaag een maand geleden overleed plotseling mijn broertje Andries. Hij was niet alleen mijn broertje, maar ook één van mijn beste vrienden. Met hem kon ik over alles praten: van hoe voed je kinderen op tot waar koop je de beste betaalbare chocola, en van de theorieën van Eckhart Tolle tot aan het zetten van het perfecte kopje thee. Vele uren hebben we hier aan de keukentafel doorgebracht terwijl we kletsten over alles wat ons bezig hield. En nu is hij er niet meer en zullen we zonder hem verder moeten. En dat doet zoveel pijn…
Andries was ook degene die, toen ik twee jaar geleden op een zondagmiddag in mei besloot dat ik een blog wilde beginnen, een half uur later hier naar toe gefietst kwam om alles voor mij te regelen. Hij gaf mij een basiscursus WordPress zodat ik aan de slag kon en beantwoordde altijd geduldig mijn (soms best domme) vragen. Af en toe schudde hij zijn hoofd als ik de computer weer eens hopeloos had laten vastlopen en hij weer uren aan het prutsen was om de boel aan de praat te krijgen, maar hij was er altijd als ik hem nodig had.
Naast heel behulpzaam was hij vooral ook geweldig goed met kinderen en pubers. Hij deelde graag zijn levenslessen met mijn kinderen en vond het heerlijk om met ze te praten, hij was altijd écht geïnteresseerd in ze. Uit de verhalen die op zijn begrafenis werden verteld weten we ook hoeveel hij heeft betekend in het leven van de jongeren van zijn werk, dat was echt heel bijzonder en troostend. Hij zal niet vergeten worden…
Ik weet op dit moment even niet of ik verder ga met mijn blog. Het dagelijkse leven kost me nu enorm veel energie en de puf én de zin om stukjes te schrijven ontbreekt me nu totaal. Ik hoop dat jullie dat begrijpen…
Liefs Titia
– Love all the people-
