Toen ik een jaar of zes was leerde ik breien van mijn oma. Een sjaaltje voor mijn pop moest het worden. Ik weet nog dat ik een pen breien (15 steken ;-)) éindeloos vond duren. En dan waren er ook telkens steken verdwenen of had ik er opeens dubbel zoveel… Met veel hangen en wurgen breide ik 10 centimeter sjaal en maakte mijn oma het verder af.
In 1998 overleed mijn oma. Tussen haar spullen lag een paar gebreide sokken die ze niet af heeft kunnen breien. Gelukkig had ik twéé breiende oma’s, dus de oma van mijn moeders kant heeft deze sokken afgemaakt. Ik heb ze nog steeds in mijn kast liggen en af en toe draag ik ze zelfs nog. Ben er trots op!
Helaas is ook mijn andere oma overleden. Ook zij heeft haar laatste paar sokken niet af kunnen maken, ze was halverwege sok 2. Mijn moeder heeft de pennen eruit getrokken met de gedachte dat ik van het garen misschien nog wel iets zou willen maken. Maar dat kon ik toch echt niet over mijn hart verkrijgen. Dit zijn sokken met een verhaal. De eerste sok is heel netjes gebreid, hele mooie fijne steken. Aan de tweede sok kun je zien dat het eigenlijk niet meer zo lukte. Veel foutjes, kleine gaten en verkeerde steken.
Omdat mijn moeder er nogal lomp de breipennen had uitgetrokken viel het niet mee de sokken af te maken. Ik heb een zogenaamde ‘lifeline’ gemaakt (dat is die roze streep op de foto) , een flink stuk uitgetrokken en daarna heel voorzichtig de steken weer opgepakt. Ik kwam toen uit op 62 steken en aangezien het aantal steken bij sokken breien altijd deelbaar moet zijn door 4 heb ik er twee bij gesmokkeld.
En toen was het eigenlijk helemaal niet zoveel werk meer om ze af te maken. Klaar!
Ik vond het heel bijzonder om deze sokken af te maken…
Ik heb ook nog een paar witte sokken liggen die mijn moeder voor mij gebreid heeft toen ik in het ziekenhuis lag. Laatst had kleindochter Lotta toen ze bij ons logeerde koude voeten en heeft ze de witte sokken aan gehad.Ik zat me toen wel af te vragen wat ik zou doen als ze ze graag mee naar huis zou willen nemen. Maar toen ze naar huis ging lagen mijn sokken keurig opgerold op mijn nachtkastje. ik hoefde gelukkig geen beslissing te nemen en liggen ze te wachten op de volgende keer koude voeten.
Wat een mooi verhaal!