Dat is lang geleden, een boekreview! Ik heb een weekje vakantie gehad en dus eindelijk weer eens tijd gemaakt om te lezen. Eén van de boeken die ik heb gelezen is ‘de Vrijdagavondvriendinnenclub’ en ik vond het zo’n prachtig boek dat ik er graag wat over aan jullie wil vertellen.
‘De vrijdagavondvriendinnenclub’ (prachtig woord voor galgje!) door Kate Jacobs gaat over de alleenstaande moeder Georgia, die een wolwinkel heeft in Manhattan. Elke vrijdagavond komt er een groep vrouwen in haar winkel bij elkaar om daar samen te breien en over het leven te praten. Alle vrouwen uit het boek leer je beter kennen en je komt er achter dat ieder van hen voor grote beslissingen in het leven staat. Zo heb je Anita, de 72-jarige steun en toeverlaat van Georgia. Ze is weduwe en om toch nog wat om handen te hebben helpt ze elke dag in de winkel. Een ander lid van de club is Darwin, de feministe, die niet kan breien maar wel geraakt wordt door de verhalen van de groep. En Lucie, die een groot geheim met zich meedraagt.
Over het plot van het boek ga ik natuurlijk niks vertellen, maar ik kon het boek maar moeilijk wegleggen. De fijne schrijfstijl zorgt ervoor dat je meeleeft met de leden van de breiclub. In goede en slechte tijden, want het is niet allemaal rozengeur en maneschijn. Ik geef eerlijk toe dat ik wel wat traantjes heb weggepinkt bij dit boek.
Wat ik trouwens heel leuk vond waren de informatieve stukjes over breien tussen de hoofdstukken door.
Het raadselachtige is dat twee mensen die hetzelfde type breipennen en dezelfde naalddikte gebruiken steken kunnen maken die in grootte en strakheid variëren. De magie is dat beide personen, ondanks die verschillen, iets prachtigs kunnen maken.
Soms is breien een metafoor voor het leven zelf:
Elke breister heeft wel een trui die niet af is, heeft tassen met onderdeen die zijn opgeborgen en niet meer tevoorschijn worden gehaald. Waarom? Omdat de mode is veranderd? Omdat het een ander seizoen is? Als dat het punt zou zijn, zou je de trui kunnen uithalen en de wol voor iets anders kunnen gebruiken. Nee, stille hoop zorgt ervoor dat je dat niet doet. Je droomt dat het op zekere dag wel zal lukken, dat je verder zult gaan, dat het uiteindelijk goed zal komen en dat de onderdelen ditmaal wel zullen passen. De fout wacht op je, totdat je genoeg energie hebt verzameld om het nog een keer te proberen. Je moet de breipennen oppakken en doorgaan.
Prachtig toch?
Geef een antwoord